Menselijkheid begint wanneer we het principe van ‘survival of the fittest’ loslaten en inclusie vanzelfsprekend wordt. De ware vooruitgang van een samenleving is te meten aan hoe moeiteloos inclusie in haar structuur is geïntegreerd, zonder dat rechtvaardiging nodig is. Zolang inclusie een onderwerp van debat blijft, heeft de samenleving haar volledige potentieel voor ware menselijkheid nog niet omarmd. Inclusie zou even natuurlijk moeten zijn als ademhalen in een samenleving die zichzelf volledig menselijk acht.
Een samenleving die haar menselijkheid volledig heeft gerealiseerd, streeft niet naar inclusie, maar doet dit moeiteloos. Dit is cruciaal in de omgang met mensen met een beperking; ware menselijkheid betekent systemen creëren die iedereen ondersteunen, zodat er geen onderscheid meer is in hoe zij het leven ervaren. Het gaat niet alleen om inclusie, maar om een diep besef van wat het betekent om echt mens te zijn, waarbij verschillen onmerkbaar worden opgenomen in een compassievolle en inclusieve samenleving.